شرايطی كه در آن بيهوشی عمومی بعنوان روش انتخابی در نظر گرفته ميشود عبارتند از:

• بيمارانی كه از لحاظ سنی، زير سن هم كاری می باشند كه اين سن حدود ٣ سالگی و در برخی موارد بالاتر است.
• كودک يا نوجوان غير همكار، ترسو، مضطرب، مقاوم يا ارتباط ناپذير كه نيازهای دندانپزشكی وی مهم بوده و انتظار بهبود رفتار بيمار در آينده وجود ندارد.
• بيماران نيازمند درمانهای دندانپزشكی جامع و فوری، كه امكان درمان كامل آنها از راههای ديگر وجود ندارد.
• بيماران نيازمند درمان دندانپزشكی، كه بيهوشی عمومی سبب محافظت از تكامل روانی آنها شده و يا ريسک مشكلات پزشكی را كاهش می دهد.
• بيماران نيازمند درمانهای پزشكی يا جراحی، كه امكان بيحسی موضعی مؤثر ، بدليل عفونت حاد، آلرژی يا تنوع آناتوميكی ، وجود نداشته باشد.
• بيمار دارای مشكلات جسمی، مغزی يا پزشكی مخاطره آميز.
• بيماران، با آسيبهای وسيع دهان و صورت و دندانی.

موارد منع استفاده از بيهوشی عمومی:

• كودك سالم و هم كار كه نيازهای دندانپزشكی او بسيار كم است.
• در صورتیکه منع پزشكی جهت بيهوشی عمومی درمورد كودک وجود داشته باشد.

دو روش متفاوت برای بيهوشی عمومی وجود دارد:

روش اول بيماران سرپايی می باشند كه در بيمارستان  و یا دی کلینیک درمان آنها انجام شده و نيازی به بستری شدن ندارند.

روش دوم مربوط به بیمارانی می باشد كه به دلايل مختلف  پزشكی پس از درمان نيازمند مراقبت بعدی و بستری شدن می باشند که این گروه حتما در بیمارستان مورد درمان قرار می گیرند.

• بيمار خردسال يا نوجوانی كه نياز به بيهوشی عمومی دارد و بدون اختلال مهم پزشكی است (كه مانع انجام بيهوشی مي شود) ميتواند بيمار مناسبی براي جراحی سرپايی در نظر گرفته شود و بيماران با بيمارهای كنترل شده پزشكی هم می توانند برای جراحی سرپايی بعد از مشاوره با پزشک متخصص مرتبط و نیز با متخصص بيهوشی، بيمار مناسبی در نظر گرفته شوند. امكانات موجود و تاريخچه پزشكی كودک يا نوجوان، تعيين كننده روش مناسب جهت بيهوشی عمومی می باشد. تصميم نهايی دراين مورد با متخصص بيهوشی می باشد.
• راديوگرافيهای مورد نياز، درصورت امكان قبل از بيهوشی گرفته مي شود (كم شدن مدت زمان بيهوشی) در غير اينصورت گرافيها در حين بيهوشی از بيمار تهيه می شود.
• سپس بيمار برای مشاوره متخصص بيهوشی مراجعه می نمايد. متخصص بيهوشی بايد از هر گونه تاريخچه پزشكی مرتبط ، مشكلات رفتاری ، عقب ماندگی ها، داروهای مصرفی، آگاه گردد، تا امكان ارزيابی صحيح بيمار جهت دريافت بيهوشی عمومی وجود داشته باشد.

درصورت نياز آزمايش يا مشاوره پزشكی انجام می شود. در صورت موافقت متخصص بيهوشی با بيهوشی عمومی، وقت اتاق عمل گرفته می شود.

• متخصص بيهوشی در مورد اينكه چه مدت قبل از عمل، كودک يا نوجوان بايستی ناشتا باشد، با والدين صحبت می كند.
• معمولاً صبح روز عمل، والدين بيمار، جهت جراحی سرپايی بيمار را 1 تا 1:30 ساعت قبل از عمل به مركز می آورند تا مقدمات كار براي بيهوشی عمومی صورت گيرد.
• وسايل لازم برای اعمال ترمیمی دراتاق عمل ، مشابه وسايل کار در مطب دندانپزشکی می باشد.
• كيفيت و كميت درمانهای ترميمی انجام شده تحت بيهوشی عمومی بهتر از آرامبخشی هوشيارانه است. چراكه بحث همكاری بيمار حذف شده و فضای كاری كاملاً روشن و دسترسی راحت به حفره ی دهان وجود دارد. ضمناً سطح اضطراب دندانپزشک و بيمار در طی عمل كاهش می يابد و امکان درمان تعداد دندان های بیشتری در زمان کوتاه تری فراهم می شود. دندانپزشک بايد از موادی استفاده نمايد كه دارای بيشترين عمر در كمترين شرايط نگهداری باشند. مثلا روكشهای استيل نسبت به ترميم های چند سطحی ارجحيت دارند.
• دندانهايی كه در طرح درمان برای كشيدن كانديد شده اند، خارج شده و معمولا از بخيه های قابل جذب در ناحيه استفاده می شود.
• تمام درمانهای مورد نياز بيمار در حالت بيهوشی در یک جلسه انجام می گيرد و اين يک مزيت است كه بيمار، والدين و پزشک از آن بهره می برند.
• پس از اتمام كارهای دندانپزشكی، بهوش آوردن بيمار توسط متخصص بيهوشی شروع می شود.
• بعد از بهوش آمدن ، كودک به اتاق بهبودی (Recovery) منتقل می شود.بلافاصله دندانپزشک توصيه های لازم را به پرستاران ارائه می دهد و پس از اطمينان از وضعيت مناسب كودک، با والدين ملاقات و خلاصه ای از درمانهای انجام شده را شرح می دهد.
• پس از عمل، دندانپزشک گزارش عمل و كارهايی كه برای بيمار انجام شده است را در پرونده ثبت می نمايد.
• اگر بيمار بطور سرپايی درمان شده، برای چند ساعت تحت نظر قرار ميگيرد و سپس مرخص می گردد.
• در مورد بيمارانی كه تحت بيهوشی عمومی درمان می شوند ، بايستی به والدين تأكيد زيادی در مورد رعايت كامل بهداشت دهان و دندان و كنترل رژيم قندی فرزندشان داشت چراكه درغير اينصورت پس از مدتی، دندانها دوباره دچار پوسيدگی شده و اين به منزله ی هدر رفتن زحمات، وقت و هزينه خواهد بود .